Teravia e katërt, në xhaminë e fshatit Dragoç

(Shkodër, më 3 shtator 2008)

Teksa i afrohesh xhamisë madhështore të fshatit Dragoç, minarja 32.5 metra e gjatë, e punuar me mjeshtri dhe sipas arkitekturës osmane, është objekti i parë që të tërheq vëmendjen dhe në një farë mënyre të uron mirëseardhjen, me bardhësinë që e karakterizon, në fshatin, banorët e së cilit nuk kursyen asgjë nga fryma dhe pasuria e tyre për ndërtimin e saj.
Xhamia e Dragoçit, sipas dëshmisë së disa burrave të këtij fshati, muezinit të devotshëm Arif Selimi, z. Ali Fazi, z. Qamil Çela etj., por edhe nga pllaka e vendosur në murin e jashtëm, pranë derës së hyrjes, ka filluar me hapjen e themeleve në vitin 1994. Kontributi i çmuar i burrave të këtij fshati është për t’u marrë shembull. “Ka prej atyre që kanë sjellur edhe pensionin, siç e kanë marrë”- tregon muezini i moshuar i xhamisë! “Një emigrant i këtij fshati, në Mbretërinë e Bashkuar, ka sjellur disa herë kontribute financiare, me të cilat është ndërtuar edhe minarja e xhamisë. Në total, kontributi i tij arrin në rreth 20 milion lekë të vjetra!”- dëshmojnë të gjithë për të riun G. H., që “ka kërkuar të mos i përmendet emri, sepse e ka bërë për riza të Zotit”! Ka edhe prej atyre që dhanë edhe frymën e fundit në shërbim të xhamisë në ndërtim, si rasti i besimtarit Jonuz Halili, për të cilin të gjithë gëzojnë respekt dhe nderim. Teksa më tregojnë për momentet e fundit të jetës së tij “aty, bri minberit duke u munduar për ta fiksuar si duhet”, të gjithë emocionohen dhe e kujtojnë mirë atë ditë, atë orë…
E në një moment vështirësie, teksa xhamia me përmasat 20 m x 12 m, po shkonte drejt trupëzimit, atëherë kur punimet kishin ngecur e askush nuk kishte më asnjë mundësi të jepte më shumë nga ç’kishte dhënë, do të ishte bamirësi i dëshmuar, Shejkh Vehbi S. Gavoçi që me ndërmjetësinë e thirrësit islam Lavdrim Hamja, do të sillte plot 28 mijë dollarë, që do të kishin një ndikim të padiskutueshëm në hovin e madh që i dha fund, dhjetë vite pas fillimit të saj, ndërtimit të xhamisë që nderon jo vetëm Dragoçin e Postribën, por edhe Shkodrën e krejt Shqipërinë!
Në vitin 2004, xhamia e Dragoçit[1] do të hapte dyert për të pritur deri në 600 frekuentues njëherazi, të cilët kishin pritur rreth një dekadë për të ulur kokën në sexhde, në tokën e begatë të xhamisë së tyre, me të cilën kishin pse të mburreshin para kujtdo, me plot krenari besimi, sakrifice, përkushtimi!
Sonte, në këtë natë të qetë të kësaj teravie (e katërta e këtij muaji), sëbashku me thirrësin islam Lavdrim Hamja, erdhëm të faleshim në xhaminë e hijshme, prezenca e së cilës na lidh me kujtimin dhe dashurinë e hoxhës tonë, H. Vehbi S. Gavoçi..!
Hyrja në këtë xhami, për mua që e shkelja për herë të parë, ishte befasuese! Pastërti, ndriçim, rregull, safe të mbushura me një miksim moshash, ku të mbushet syri me të rinj të shumtë, mobilim thuajse perfekt i ambientit të brendshëm, ngjyra të ëmbla, me të cilat janë lyer muret e saj, tapeti i shtruar i përzgjedhur me shumë finesë e shije, tavani prej dërrase, i punuar me mjeshtri dhe përkushtim, vendi i faljes së grave, i gjerë, i rrethuar hijshëm dhe i mbuluar me perde të holla e, në ballë të xhamisë, mbi kokën e mihrabit: “All-llahu ekber”, përkthyer: “Zoti është më i madhi”, ishin detajet e para që më mbushën jo vetëm syrin, por më dhanë një kënaqësi të madhe në zemër, që shumë shpejt u kthye në një kredo, në këtë kontakt të parë me këtë xhami të rrallë!
Hyrjen tonë në xhami e shoqëruan sytë e të pranishëmve, që na pritën me një dashamirësi e ngrohtësi të veçantë. Buzëqeshjet e tyre u paraprinin duarve që zgjateshin për t’u shtrënguar në shenjë miqësie e vëllazërie dashamire islame.
Në mihrabin e xhamisë qëndronte një djalë i ri, imami i kësaj teravie Ervis Hoxhaj, nga Rrash-Vorfa. Tetë rekatet e para të namazit njëzet rekatësh i drejtoi ai, duke na dëshmuar ëmbëlsinë e zërit, rregullat e texhvidit të mësuara në kursin e Kur’anit të kryer në Sauk të Tiranës, e hera-herës edhe mekamin e Ebu Bekër Shatiriut, kënduesit të famshëm të Kur’anit Famëlartë.
Imamin e ri e karakterizonte qetësia. Ishte fjalëpak dhe i sjellshëm. Dashamirë që me sjelljen dhe përkushtimin e tij, dëshmonte ura komunikimi të shëndosha me xhematin e xhamisë së këtij fshati.
Në përfundim të lutjes së bërë me xhemat, në gjuhën shqipe, teksa u shtrëngoja duart burrave, të moshuarve dhe të rinjve që afroheshin për të përsëritur, si të gjithë: “Zoti ta pranoftë! Zoti ta baftë kabull!”, ndjeja një kënaqësi të veçantë, të paparashikuar, që vinte natyrshëm si rezultat i kënaqësisë së përjetuar sonte, në këtë tubim ramazanor.
Me një pjesë të këshillit të xhamisë, qëndruam edhe më gjatë, pasi xhamia kishte nisur të zbrazej. Me përkushtim dëgjoja prej tyre historinë dhjetë vjeçare të xhamisë së re. Peripeci të shumta, pengesa, vështirësi e hera-herës edhe momente ankthi, i kishin shoqëruar në këtë maratonë të gjatë, në ndërtimin e saj.
Ata flisnin me shumë pathos për xhaminë e tyre. Dukej qartë se ajo ishte kthyer në një pjesë të rëndësishme në jetën e secilit prej tyre. Nuk e mendonin atë pa xhaminë e tyre. Me të mburreshin. Me të krenoheshin. Me të gëzoheshin. Prej saj merrnin imdad për të vazhduar rrugën e bamirësisë e optimizmit! Prej saj merrnin energji e vullnet për t’u përballur me vështirësitë e jetës! Ishte xhamia e jetës së tyre!
Xhamia e Dragoçit, të cilën u përpoqa ta përshkruaj e ta rrëfej në këto pak rreshta të kësaj nate, ishte aty, para syve të mi. Teksa e shikoja (duke mos u ngopur me bukurinë dhe hijeshinë e saj), me zemër lutesha për të gjithë banorët e këtij fshati, dëshira dhe vullneti i të cilëve, për të patur një xhami madhështore, nuk i pengoi në asnjë ditë prej ditëve të dhjetë viteve mundë e përkushtim, për të arritur në këtë ditë të shumëdëshiruar..!

Muhamed Sytari

——————————————————————————–

[1] Në lidhje me këtë fakt, Artur Halili, ndër të tjera, do të shkruante: “Me datë 11 qershor 2004 u bë përurimi i xhamisë së fshatit Dragoç. Me këtë rast u bë edhe këndimi i Mevludit. … ndërtimi i së cilës kërkoi një punë 10- vjeçare në periudhën 1994-2004, kostoja e së cilës arriti në 110 milionë lekë të vjetra… Një ndihmesë të madhe dhanë edhe bijtë dhe bijat emigrantë të këtij fshati dhe të fshatrave përreth… Nga i gjithë ky kontribut u arrit ndërtimi i kësaj xhamie … një ndër xhamitë më të bukura të rrethit të Shkodrës…” – (Kronika me titull: “U përurua xhamia e fshatit Dragoç”, në gazetën “Udha Islame”, nr. 22, korrik 2004, fq. 11). Paradoksalisht, përveç kronikës së lartpërmendur, asnjë shkrim i detajuar për madhështinë e kësaj xhamie dhe sakrificën e banorëve të këtij fshati për ndërtimin e saj, nuk ekziston. Jo vetëm kaq, por asnjëherë, asnjë foto e kësaj xhamie nuk është publikuar në shtypin islam të kohës e në vijim!? Paradoksalisht, ndodh edhe kështu!?

[nggallery id=5]

Autori: http://www.muhamedsytari.net

Facebook Comments