Kënaqësitë e një dite në shoqërinë e rrezeve të diellit…

(Shkodër, më 7 mars 2009)
(Mbresa)

Në prag të përkujtimit të lindjes së begatë të hazreti Muhammedit (a.s.), sot së bashku me një grup medresistësh vendosëm të organizonim një ekskursion në shërbim të mesazheve të këtij përkujtimi të veçantë, më të veçantit përkujtim!
Ajo që e bënte edhe më tërheqës dhe të plotë këtë aktivitet ishte larmia e programit dhe miqtë e tij, që nuk ishin të pakët!
Në orën 10 paradite, të gjithë ishin mbledhur para xhamisë së Parrucës, në pritje të nisjes. Më bënte përshtypje, interesi i kalimtarëve, të cilët nuk nguronin të kthenin kokën nga ne e të pëshpërisnin kushedi se çfarë me njëri-tjetrin. Më vinte mirë se atyre u tërhiqte vëmendjen gjallëria që i jepnin medresistët oborrit të xhamisë më të re në qytetin tonë!
Pas një fotografie që bëmë, morëm rrugën drejt fshatit Bardhej, ku do të vizitojmë xhaminë e tij. Në përgjithësi rruga drejt fshatit, shoqërohet me kureshtjen e medresistëve, një pjesë e mirë e të cilëve nuk kanë ardhur më parë në këtë zonë e në xhaminë e saj.
Për pak minuta jemi përpara xhamisë, ku na pret imami i saj z. Ilir Dizdari. Në ambientet e brendshme të xhamisë, ai na tregon për mënyrën sesi është ndërtuar kjo xhami, për kontributin e vyer të banorëve të fshatit dhe dëshirën e madhe për të patur një xhami. “Së shpejti, do të fillojmë me ndërtimin e minares së xhamisë tonë, gjë që do ta plotësojë më së miri paraqitjen e saj”, thotë me shumë dashamirësi imami i xhamisë Bardhej.
Pasi bëjmë një lutje të përbashkët dhe këndojmë një Fatiha, dalim nga xhamia e bukur dhe e hijshme e Bardhejve dhe drejtohemi drejt xhamisë së fshatit Mes-Myselim.
Rruga e shkurtër që lidh dy fshatrat është pjesërisht e prishur, mezi kalohet.
Para xhamisë së Mes-Myselimit, imami i saj, thirrësi islam Altin Nikshiqi, na uron mirëseardhjen dhe na drejton për nga xhamia, e cila, përveç oborrit të madh, ka edhe një pamje shumë tërheqëse. Ndoshta është minareja e hijshme, e ndërtuar me kontributin e bamirësve vendas, ndoshta ullinjtë e shumtë që rrezatojnë paqe e mirësi, ndoshta shatërvani bri hyrjes së xhamisë, ndoshta…
Në ambientet e faltores ulemi dhe dëgjojmë bisedën e ngrohtë të imamit, i cili, pasi na uron me zemër për këtë vizitë, na rrëfen për historinë e kësaj xhamie dhe etapat nëpër të cilat ka kaluar për të qenë kjo që është sot. Medresistët shikojnë me habi, por të kënaqur, përreth saj dhe nuk ngurrojnë të pyesin, herë pas here, për orenditë e ndryshme brenda faltores, për dy tabllotë mbi të cilat shihet arti i kaligrafisë arabe me dorën e mjeshtrit të shquar Shefqet Kraja. Ato dy “ikona”, mbi të cilat lexohet “shefaat ja Resulall-llah” dhe një ajet kur’anor, përkthejnë mjaft mirë elementë të kulturës dhe të qytetërimit islam në këtë xhami e në realitetet shqiptare të fillimshekullit të kaluar.
Pas vizitës së ambienteve të brendshme të xhamisë, imami na tregon për klasën, ku nxënësit e kësaj xhamie mësojnë besimin, Kur’anin dhe gjuhën e tij. Ajo është e kompletuar me orenditë e duhura për mbarëvajtjen e një ore mësimi. Është si të thuash, shembull pozitiv për çdo xhami e faltore, bri së cilës duhet të ketë klasa dhe mjedise për edukimin e fëmijëve që e frekuentojnë dhe duan të marrin mësime në shtëpinë e Zotit!
Nga xhamia e Mes-Myselimit, rruga që të çon drejt Urës së Mesit është e shkurtër. Pasi zbresim nga makinat, ulemi dhe teksa shkelim mbi urën e famshme, zhurma e Kirit që vërshon poshtë saj, sikur na fton drejt një peisazhi ndryshe… Medresistët duke vështruar përreth bukuritë e natyrës, që Zoti i ka dhuruar këtij vendi, fillojnë të pyesin e të shprehin kënaqësinë e tyre që janë mbi Urën e Mesit, duke shijuar rrezet e ngrohta të diellit e zhurmën e Kirit që rrjedh në heshtjen e tij… “Kur është ndërtuar kjo urë?”, “Kush e ka ndërtuar?”, “A është më e vjetër se kalaja e jonë?”, “Deri kur ka funksionuar?”, “Po kjo ura e re përballë, kur është ndërtuar?”, “A e vlerësojnë sa duhet këtë vepër kulturore, sot?”, ishin disa nga pyetjet që ata na drejtonin, të shtyrë nga kureshtja e moshës së tyre.
Pas vizitës së Urës së Mesit, nisemi drejt zonës së Kullajve, ku do të vizitojmë xhaminë e saj karakteristike, drejt së cilës mund të ngjitesh vetëm nëpërmjet 54 shkallëve të saj të gurta.
Koha, që po i afrohet mesditës, është e ngrohtë, qëkur rrezet e diellit na shoqëruan në këtë eskursion soditës.
Në mesin e shkallëve që të çojnë drejt xhamisë së Kullajve, një i moshuar po ngjitet edhe me ndihmën e bastunit që mban në dorë. Pasi i afrohem, e njoh. Është plaku i urtë 88 vjeçar, Dul Idrizi, me të cilin jam njohur që më 12 shtator 2008, natën e 13-të të teravisë së Ramazanit të kaluar. Pasi përshëndetemi dhe e pyes për shëndetin e tij, më tregon për një rrënjë ulliri, bri xhamisë (Në të djathtën tënde, teksa ngjitesh). “E kam mbjellur me durt e mija kët ulli. I kam vendosë edhe da copa tjegullash, që t’i shkojnë uji direkt e n’rranjë”, më thotë me shumë pathos plaku i moshuar e besimtar, që vjen për çdo rast për t’u falur e për t’u lutur në xhaminë e fshatit Kullaj.
Ai gëzohet pa masë kur mëson se djemtë e rinj që na kanë rrethuar janë medresistë. I uron me zemër e lutet për mbarësinë e tyre. Pasi fotografohemi sëbashku marrim leje prej zotërisë së tij dhe shpejtojmë drejt xhamisë, e cila nuk ka heshtje… Imami i saj, z. Kujtim Cufaj, po u bën mësim disa nxënëseve të vogla (në moshën e medresistëve vizitorë). Pasi përshëndetemi, ai ka mirësinë të na tregojë xhaminë dhe të prezantojë me kursin e Kur’anit. Njëkohësisht ai shpreh gëzimin e tij për këtë vizitë dhe na uron përzemërsisht.
Është kohë mesdite. Udhëtimi ynë nuk ka përfunduar ende. Në kthim nga Kullajt kalojmë pranë xhamisë së Dragoçit e asaj të Boksit. Njerëzit, shpejtojnë për të falur namazin, ezani i së cilit është ngritur tashmë drejt lartësive qiellore…
Pas disa minutash jemi sërish para xhamisë së Parrucës, aty ku edhe nisi ekskursioni ynë. Në pamje të parë duket se nuk ka kaluar shumë kohë, por në të vërtetë, ishte një kohë e mbushur me begati, njohuri e mbarësi besimi.
Së bashku me thirrësit islamë dhe medresistët ulemi të hamë drekën. Gjatë saj, të gjithë këmbejnë kënaqësitë e kësaj dite të mbushur me begatitë e një soditje të këndshme në shoqërinë e rrezeve të diellit, salavateve dhe Fatihasë.
Ishte një ditë e bukur, në të cilën ndamë sëbashku kënaqësitë e përkujtimit të lindjes së hazreti Muhammedit (a.s), në hapësirat e tokës tonë, që dëshmoi sikurse kjo ditë dashurinë tonë për Resulull-llahin (a.s)…

Muhamed Sytari

Autori: http://www.muhamedsytari.net

Facebook Comments